[ Pobierz całość w formacie PDF ]

osiami podłużnych dróg transportu wewnątrzzakładowego, wynosi:
 przy sztaplowaniu ręcznym 12-13 m,
 przy sztaplowaniu za pomocÄ… sztaplarek 13-14 m,
 przy stosowaniu wózków widłowych bocznego podnoszenia 6-11 m, zależnie od
wymiarów i konstrukcji wózków,
 przy używaniu widłowych wózków przedniego podnoszenia około 7 m. [5, s. 103]
Długości kwater, wyznaczone przez odległość między osiami poprzecznych dróg
transportu wewnętrznego, zamykają się w granicach 45-55 m. Pozwala to na umieszczenie na
długości kwatery 4 lub 5 sztapli. Na każdej z kwater można ustawić po dwa sztaple na
szerokości i cztery lub pięć sztapli na długości, czyli na jednej kwaterze można rozmieścić
8 lub 10 stosów, przy zachowaniu między nimi:
 odstępów wzdłużnych (między bokami sztapli) ok. 2 m,
 odstępów poprzecznych (między czołami sztapli) ok. 2,5 m.
Wykorzystanie poszczególnych części składowiska powinno sprzyjać właściwemu
wysychaniu zróżnicowanego materiału. Należy uwzględnić, że:
 najłagodniejsze warunki wysychania trzeba zapewnić dla drewna najbardziej wrażliwego,
tzn. bukowego, jesionowego oraz wiązowego; pozostałe gatunki drewna liściastego
znoszÄ… nieco ostrzejsze warunki wysychania; najbardziej odporne na warunki suszenia
jest drewno świerkowe, jodłowe i modrzewiowe; najodporniejsze i znoszące
najintensywniejszy sposób suszenia jest drewno sosnowe,
 od strony nawietrznej należy układać na składowisku drewno sosnowe, świerkowe,
jodłowe i modrzewiowe, następnie zaś liściaste z wyjątkiem bukowego, jesionowego
i wiązowego, które należy układać w środkowej części składowiska,
 najbardziej nasłoneczniona część składowiska kwalifikuje się do suszenia cenniejszego
drewna, z tym jednak, że należy je zabezpieczyć przed powstawaniem pęknięć
słonecznych,
 metody dotyczące składowania drewna poszczególnych gatunków powinny być
modyfikowane w zależności od wymiarów sortymentów, tj. najcieńsze układa się od
strony nawietrznej, grubsze od strony zawietrznej, a najgrubsze na środku składowiska,
oraz od jakości, tj. sortymenty najwyższych klas jakości powinny być składowane
w środkowej części składowiska, gdzie panują najłagodniejsze warunki wysychania.
Zagospodarowanie poszczególnych kwater polega na ustawieniu stosów tarcicy.
Rozróżnia się następujące rodzaje stosów:
 Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
29
 trójkątne do krótkotrwałego przechowywania tarcicy,
 stałe jednoczołowe i dwuczołowe pojedyncze o jednej długości układania tarcicy,
 stałe o podwójnej długości układania tarcicy: dwuczołowe niepełne, pełne i bliz
niacze.
Rys. 10. Stos trójkątny [4, s. 166]
Rys. 11. Stos jednoczołowy pojedynczy [4, s. 167]
Rys. 12. Stos dwuczołowy pojedynczy [4, s. 167]
 Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
30
Rys. 13. Stos o podwójnej długości układania tarcicy
dwuczołowy niepełny [4, s. 168]
Rys. 14. Stos o podwójnej długości układania tarcicy
dwuczołowy pełny [4, s. 168]
Rys. 15. Stos o podwójnej długości układania tarcicy
bliz
niaczy [4, s. 168]
 Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
31
Więcej informacji na temat technik sztaplowania, m.in. tarcicy nie obrzynanej,
podkładów kolejowych, fryzów i elementów przeznaczeniowych, znajdziesz w literaturze pod
pozycjami 2 (str. 407) i 5 (str. 106).
Pomiędzy warstwy tarcicy wkłada się listwy (przekładki), co umożliwia przepływ
powietrza. Grubsze przekładki powodują lepsze wietrzenie, a co za tym idzie szybsze
suszenie. W zależności od grubości desek stosuje się listwy przekładkowe o grubości 20 do
40 mm. Zbyt szerokie przekładki utrudniają suszenia, zbyt wąskie  pozostawiają odciśnięte
ślady. W praktyce najkorzystniejsze okazały się przekładki o przekroju kwadratowym. [1, s. 33]
Prawidłowe usztaplowanie materiałów powinno zapewnić:
- utrzymanie kształtu nadanego im przez obróbkę maszynową, a więc wyeliminowanie
zwichrowaceń i spaczeń,
- utrzymanie pierwotnej jakości, przede wszystkim przez uniknięcie pęknięć, [ Pobierz całość w formacie PDF ]