Delaney Joseph Kroniki Wardstone 02 KlÄtwa Z PrzeszĹoĹci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nieba. Obok niego rósł stary, ogromny krzak tarniny, pochylony pod na�porem wiatrów.
Nagie gałęzie przypominały szpony, chwytające dach. Kilka chwil maszerowaliśmy w
stro�nę chaty po czym nagle zatrzymaliśmy się gwałtow�nie.
Przed nami, po lewej stronie, rozciągała się drew�niana zagroda. Gwiazdy rzucały akurat
dość światła, byśmy mogli stwierdzić, że mieszkało w niej stadko owiec, około dwudziestu
sztuk. I wszystkie nie żyły.
- Nie podoba mi się to, chłopcze.
Mnie też się to nie spodobało. Wtedy jednak zrozu�miałem, że stracharzowi nie chodziło o
martwe owce. Wpatrywał się w domek.
300
301
- Pewnie przybywamy za pózno - powiedział nie. wiele głośniej od szeptu. - Ale to nasz
obowiązek; mu. simy wejść i sprawdzić.
To rzekłszy, ruszył w stronę domu, ściskając w dło�ni kij. Podążyłem za nim, dzwigając
torbę. Mijając za. grodę, zerknąłem w bok na najbliższą martwą owcę. Białe runo pokrywały
smugi krwi. Jeśli to dzieło Mo�ra, to dobrze się pożywił. Jak wiele sił odzyskał?
Frontowe drzwi stały otworem, toteż bez ceregieli weszliśmy do środka. Stracharz szedł
przodem. Po-stąpił zaledwie krok za próg, gdy zatrzymał się i gło�śno wciągnął powietrze.
Patrzył w lewo. Gdzieś w izbie płonęła świeca i w jej migotliwym blasku do�strzegłem coś,
co na pierwszy rzut oka wziąłem za cień owczarza. Był jednak zbyt masywny jak na cień. Stał
oparty plecami o ścianę, wznosząc nad głowę za�krzywiony kij, jakby nam groził.
Potrzebowałem chwili, by zrozumieć, co właściwie widzę. Kolana ugięły się pode mną, a
serce zatrzepotało w piersi.
Jego twarz wykrzywiał grymas gniewu i grozy. Wi�działem zęby, częściowo połamane, i
umazane krwią usta. Choć pozostawał w pionie, nie stał o własnych siłach. Został
spłaszczony, wprasowany w ścianę, roz�mazany na kamieniach. Sprawił to Mór.
Stracharz przeszedł krok dalej, i kolejny. Drepta-}ern tuż za nim, aż w końcu ujrzałem w
pełni cały cze�kający na nas koszmar. W kącie stała kołyska, lecz Mór strzaskał ją o ścianę,
wśród odłamków dostrze�głem kocyki i małe prześcieradło poplamione krwią, po dziecku nie
został nawet ślad. Mój mistrz podszedł i ostrożnie uniósł kocyk. To, co zobaczył, wyraznie
nim wstrząsnęło. Gestem polecił mi nie patrzeć, z westchnieniem wypuścił kołdrę.
Do tej pory wypatrzyłem już matkę niemowlęcia. Ciało kobiety leżało na podłodze,
częściowo ukryte za bujanym fotelem. Cieszyłem się, że nie widzę jej twa�rzy. W prawej
ręce ściskała drut do robótek, kłębek włóczki poturłał się aż do paleniska, obok
dogasające�go wśród popiołów żaru.
Drzwi do kuchni były otwarte i nagle ogarnęła mnie groza. Byłem pewien, że coś się tam
czai. Gdy tylko myśl ta pojawiła się w mojej głowie, temperatu�ra w izbie spadła. Mór wciąż
tu był, czułem go w ko�ściach. Przerażony, o mało nie uciekłem z domku, lecz stracharz nie
cofnął się. A skoro on został, jak mogłem odejść?
W tym momencie świeca nagle zgasła, jakby naci�śnięta niewidzialną ręką, pogrążając nas w
mroku.
302
303
Z zalegającej w kuchni nieprzeniknionej ciemności przemówił niski głos. Głos odbijający się
echem w p0. wietrzu i wibrujący w kamiennej podłodze domku tak, że czułem go w stopach.
- Witaj, Stara Kości. W końcu znów się spotykamy. Szukałem cię, wiedziałem, że jesteś
gdzieś w pobliżu,
- Owszem, a teraz mnie znalazłeś - odparł ze znu�żeniem stracharz, opierając laskę o
podłogę i wspiera�jąc się na niej całym ciężarem.
-Zawsze lubiłeś się wtrącać, nieprawdaż, Stara Kości? Ale teraz wtrąciłeś się o jeden raz za
dużo. Najpierw zabiję chłopca, a ty będziesz na to patrzył. Potem nadejdzie twoja kolej.
Niewidzialna ręka uniosła mnie i pchnęła na ścia�nę tak mocno, że z całego ciała uleciało mi
powietrze. A potem zaczął się nacisk, miarowy napór tak silny, iż miałem wrażenie, że zaraz
popękają mi żebra. Naj�gorszy był straszliwy ciężar naciskający czoło. Przy�pomniałem
sobie twarz owczarza, spłaszczoną i wbitą w kamienie. Byłem przerażony, niezdolny się
ruszyć czy nawet odetchnąć, oczy zasnuła mi ciemność. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętam, było
wrażenie, że stracharz rzucił się w stronę kuchennych drzwi uno�sząc laskę.
***
Ktoś potrząsał mną łagodnie. Otworzyłem oczy i ujrzałem pochylającego się nade mną
stracharza. Leżałem na podłodze chaty.
- Nic ci nie jest, chłopcze? - spytał niespokojnie, przytaknąłem. Bolały mnie żebra,
czułem je z każ�dym oddechem. Ale oddychałem. Wciąż żyłem.
- Chodz, zobaczmy, czy dasz radę się podnieść. Wsparty o stracharza, zdołałem wstać.
- Możesz chodzić?
Skinąłem głową i postąpiłem krok naprzód. Nie czułem się zbyt pewnie, ale byłem w stanie
iść.
- Dobry chłopak.
- Dzięki, że mnie uratowałeś. Stracharz pokręcił głową.
I - Ja nic nie zrobiłem, chłopcze. Mór po prostu znik�nął nagle, jakby ktoś go przywołał.
Widziałem, jak mknie w górę zbocza; wyglądał jak czarna chmura, przesłaniająca ostatnie
gwiazdy. Stało się tu coś strasz�nego - dodał, zerkając na otaczającą nas grozę. - Ale teraz
musimy stąd znikać jak najszybciej. Przede wszystkim musimy ratować siebie. Może
zdołamy uciec Kwizytorowi, lecz póki dziewczyna wędruje za nami, Mór zawsze będzie w
pobliżu, z każdą chwilą
304
305
wzrastając w siłę. Musimy dotrzeć do Heysham i
ohydą, raz a dobrze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Archiwum